2. EL 7
  3. man-pages-pl
  4. debugfs(8)

Scroll to navigation

DEBUGFS(8) System Manager's Manual DEBUGFS(8)

NAZWA

debugfs - debugger systemu plików ext2/ext3/ext4

SKŁADNIA

debugfs [ -DVwci ] [ -b rozmiar-bloku ] [ -s superblok ] [ -f plik-komend ] [ -R komenda ] [ -d urządzenie-źródła-danych ] [ urządzenie ]

OPIS

Program debugfs jest debuggerem systemów plików. Można go używać do sprawdzenia i zmiany stanu systemu plików typu ext2, ext3 lub ext4.
Urządzenie jest plikiem specjalnym odpowiadającym urządzeniu zawierającemu system plików (np. /dev/hdXX).

OPCJE

Określa, że system plików powinien być otwarty w trybie odczyt-zapis (read-write). Bez tej opcji system plików otwierany jest w trybie tylko-do-odczytu (read-only).
Powoduje, że system plików powinien być otwarty w trybie katastrofalnym (catastrophic mode), gdzie i-węzeł oraz mapy bitowe grup nie są początkowo odczytywane. Ta opcja może być przydatna dla znacznie uszkodzonych systemów plików, lecz powoduje ona ich otwarcie w trybie tylko do odczytu.
Powoduje, że urządzenie reprezentuje obraz ext2 utworzony przez program e2image. Ponieważ obraz ext2 zawiera jedynie superblok, deskryptor grupy bloków, blok i mapy bitowe alokacji i-węzłów oraz tablicę i-węzłów, wiele komend debugfs nie będzie działało poprawnie. Ostrzeżenie: nie ma żadnych bezpiecznych sprawdzeń, dlatego debugfs może zawieść podczas prób wykonania takich komend jak ls, dump, itd. debugfs jest debuggerem. Posiada szorstkie krawędzie!
W użyciu z opcją -i, określa urządzenie-źródła-danych, które powinno być użyte do odczytu bloków nieodnalezionych w pliku obrazu ext2. Obejmuje to dane, katalogi i bloki niebezpośrednie.
Powoduje użycie podanego rozmiaru bloku dla systemu plików zamiast, tak jak normalnie, wykrywać odpowiedni rozmiar.
Powoduje odczytanie superbloku z podanego numeru bloku zamiast z domyślnego (położonego w odstępie 1024 bajtów od początku systemu plików). Jeżeli poda się opcję -s, konieczne jest również podanie rozmiaru bloku systemu plików, przy użyciu opcji -b.
Powoduje, że debugfs odczytuje komendy z pliku komend i wykonuje je. Po zakończeniu wykonywania tych komend debugfs kończy pracę.
Powoduje, że debugfs otwiera urządzenie używając bezpośredniego wejścia/wyjścia, pomijając bufory. Proszę zauważyć, że niektóre linuksowe urządzenia, przede wszystkim szkielet mapujący urządzenia (device mapper) nie obsługują bezpośredniego wejścia/wyjścia (w chwili pisania tego tekstu).
Powoduje wykonanie pojedynczej komendy (żądania - request), i zakończenie pracy.
Wyświetla wersję programu debugfs i kończy pracę.

OKREŚLANIE PLIKÓW

Wiele komend debugfs pobiera określ-pliku jako argument określający i-węzeł (w przeciwieństwie do nazwy ścieżkowej) systemu plików, aktualnie otwartego przez debugfs. Argument określ-pliku może być podany w dwu postaciach. Pierwszą jest numer i-węzła ujęty w nawiasy trójkątne, np. <2>. Drugą postać stanowi nazwa ścieżkowa; jeśli jest ona poprzedzona ukośnikiem ('/'), to będzie interpretowana względem katalogu głównego (root) systemu plików aktualnie otwartego przez debugfs. Jeśli nie, to interpretowana będzie względem bieżącego katalogu roboczego, jaki jest w ustawiony w danym momencie w debugfs. Można go zmienić posługując się komendą debugfs o nazwie cd.

KOMENDY

debugfs jest debuggerem interaktywnym. Rozumie sporo komend.

Wypisuje bloki używane przez i-węzeł określ-pliku na standardowe wyjście.
Wypisuje numer fizycznego bloku, odnoszącego się do logicznego bloku o numerze blok-logiczny w i-węźle określ-pliku.
Zrzuca zawartość i-węzła określ-pliku na standardowe wyjście.
Zmienia bieżący katalog roboczy na określ-pliku.
Zmień katalog główny (root) na katalog określ-pliku.
Zamyka aktualnie otwarty system plików. Jeżeli poda się opcję -a, to wypisywane są wszystkie zmiany i deskryptory grup bloków w odniesieniu do wszystkich zapasowych superbloków, a nie tylko w stosunku do głównego.
Czyści zawartość i-węzła plik.
Przeszukuje katalog określ-pliku szukając nazwy-pliku.
Zrzuca zawartość i-węzła określ-pliku do pliku wyjściowego plik-wyjściowy. Jeśli podano opcję -p, to ustawia informację o właścicielu, grupie i prawach plik-wyjściowy, tak jak dla określ-pliku.
Wyświetla wartości pola zabezpieczającego przed wielokrotnymi montowaniami (ang. multiple-mount protection - mmp).
Oblicza hasz katalogu nazwa-pliku. Algorytmem haszowania podanym z -h może być: "legacy", "half_md4" lub "tea". Ziarno haszowania podane z -s musi być w formacie UUID.
Zrzuca drzewo ekstentów i-węzła określ-pliku. Flaga -n spowoduje, że dump_extents wyświetli jedynie wewnętrzne węzły w drzewie ekstentów. Flaga -l spowoduje, że opcja wyświetli jedynie liście drzewa ekstentów.
Proszę zauważyć, że długość i zakres bloków do ostatniego ekstenta w węźle wewnętrznym są przybliżone przez funkcje biblioteki ekstentów i nie są przechowywane w strukturze danych systemu plików. Wyświetlane wartości nie muszą być więc dokładne i nie oznaczają wystąpienia problemu lub uszkodzenia w systemie plików.
Rozwija katalog określ-pliku.
Ustawia (lub czyści - z minusem) różne cechy systemu plików w superbloku, a następnie wyświetla aktualny stan cech systemu plików.
Wypisuje liczbę ciągłych ekstentów w określ-pliku. Jeśli określ-pliku jest katalogiem, a nie podano opcji -d, to filefrag wypisze liczbę ciągłych ekstentów każdego pliku w katalogu. Opcja -v spowoduje, że filefrag wypisze tabelaryczną listę ciągłych ekstentów pliku. Opcja -r oznacza rekurencyjne wypisanie katalogu.
Znajduje pierwsze liczba wolnych bloków, poczynając od cel i alokuje je.
Znajduje wolny i-węzeł i alokuje go. Jeśli go podano, to argument katalog określa numer i-węzła katalogu, w którym ma zostać umieszczony i-węzeł. Drugi opcjonalny argument tryb określa prawa nowego i-węzła (jeżeli w trybie mode ustawiony jest bit katalogu, to procedura alokacji będzie działać odmiennie).
Zaznacza blok o numerze blok jako niezaalokowany. Jeżeli podany zostanie opcjonalny argument liczba, to liczba bloków zaczynając od bloku o numerze blok zostanie zaznaczona jako niezaalokowana.
Wypisuje fragmentację wolnej przestrzeni w aktualnie otwartym systemie plików. Jeśli poda się opcję -c, to polecenie freefrag wypisze liczbę wolnych części o rozmiarze część_kb. Rozmiar części musi być potęgą dwójki i musi być większy od rozmiaru bloku systemu plików.
Zwalnia i-węzeł podany przez określ-pliku. Jeśli poda się numer, to czyści również numer-1 i-węzłów po podanym i-węźle.
Pokazuje listę poleceń rozumianych przez debugfs.
Zrzuca indeksowany za pomocą haszy katalog określ-pliku, pokazując jego strukturę drzewa.
Pokazuje zestawienie i-węzłów używających jednego lub więcej bloków określonych w wierszu poleceń.
Wypisuje położenie struktury danych i-węzła (w tabeli i-węzłów) określ-pliku.
Tworzy system plików ext2 na urządzeniu urządzenie z rozmiarem urządzenia rozmiar-bloku. Proszę zauważyć, że nie inicjuje to w pełni wszystkich struktur danych; aby to zrobić, proszę wykorzystać program mke2fs(8). Ta komenda jest tylko wywołaniem funkcji z biblioteki niskopoziomowej, która ustawia superblok i deskryptory bloków.
Zwalnia (dealokuje) i-węzeł określ-pliku i jego bloki. Proszę zauważyć, że nie usuwa to żadnych wpisów katalogu (jeśli istnieją) dotyczących tego i-węzła. Aby usunąć (ang. unlink) plik, proszę zapoznać się z poleceniem rm(1).
Zmienia bieżący katalog roboczy debugfs na katalog na pierwotnym (native) systemie plików.
Tworzy dowiązanie o nazwie plik-docelowy, do pliku określ-pliku. Proszę zauważyć, że nie dostosowuje to odpowiednio licznika odwołań w i-węźle.
Zrzuca zawartość dziennika ext3. Domyślnie, i-węzeł dziennika jest brany z superbloku. Można przesłonić ten wybór za pomocą opcji -i, która używa podanego i-węzła jako położenia dziennika. Plik zawierający dane dziennika można podać za pomocą opcji -f. Opcja -s wykorzystuje informacje zapasowe z superbloku, do zlokalizowania dziennika.
Opcja -a powoduje, że logdump wypisuje zawartość wszystkich bloków deskryptora. Z opcją -b logdump wypisuje wszystkie rekordy dziennika, które odnoszą się do podanego bloku. Opcja -c wypisuje zawartość wszystkich bloków z danymi, wybranymi przez opcje -a i -b.
Wypisuje listę plików w katalogu określ-pliku. Flaga -l wypisuje pliki za pomocą bardziej szczegółowego formatu. Flaga -d wypisuje usunięte wpisy w katalogu. Opcja -p wypisze pliki w formacie, który jest łatwiejszy do przetworzenia przez skrypty oraz łatwiej jest rozpoznać ewentualne spacje i inne znaki niedrukowalne na końcu nazw plików.
Zmienia zawartość struktury i-węzła o nazwie określ-pliku.
Tworzy katalog.
Tworzy plik specjalny urządzenia (potoku nazwanego, urządzenia znakowego lub blokowego). Jeżeli tworzone ma być urządzenie znakowe lub blokowe, to musi zostać podany główny (major) i poboczny (minor) numer urządzenia.
Za pomocą żądanej listy numerów i-węzłów wypisuje listę nazw ścieżek do tych i-węzłów. Flaga -c włącza sprawdzania informacji o typie pliku we wpisie katalogu, upewniając się, że pasuje on do typu i-węzła.
Otwiera system plików do edycji. Flaga -f wymusza otwarcie systemu plików nawet wtedy gdy posiada on nieznane lub niekompatybilne cechy, które normalnie zapobiegły by otwarciu. Opcja -e powoduje, że system plików jest otwarty w trybie wyłączności. Opcje -b -c, -i, -s, -w i -D zachowują się tak samo jak te z debugfs.
Usuwa bloki w i-węźle, poczynając od bloku-początkowego do bloku-końcowego. Jeśli nie poda się bloku-końcowego, to ta komenda zadziała jak polecenie obcięcia (ang. truncate), tzn. dealokowane będą wszystkie bloki od bloku-początkowego, aż do końca pliku.
Pokazuje bieżący katalog roboczy.
Kończy pracę debugfs.
Zrzuca rekurencyjnie katalog wraz z zawartością (włączając plik, dowiązania symboliczne i inne katalogi) w miejsce_docelowe, które powinno być istniejącym katalogiem na pierwotnym systemie plików.
Usuwa (ang. unlink) ścieżkę. Jeśli spowoduje to, że i-węzeł wskazywany przez ścieżka nie będzie posiadał innych odwołań, to dealokuje plik. Komenda ta działa jak funkcja systemowa unlink().
Usuwa katalog określ-pliku.
Zaznacza blok o numerze blok jako zaalokowany. Jeżeli podany zostanie opcjonalny argument liczba, to wtedy liczba bloków zaczynając od bloku o numerze blok zostanie zaznaczona jako zaalokowana.
Modyfikuje deskryptor grupy bloków określony przez num-dgb tak, że pole deskryptora pole będzie miało wartość wartość.
Oznacza i-węzeł określ-pliku, jako użyty w mapie bitów i-węzła. Jeśli poda się liczbę, to oznaczanych jest również liczba-1 i-węzłów po podanym i-węźle.
Modyfikuje i-węzeł określony przez określ-pliku tak, że pole pole na wartość wartość. Lista prawidłowych pól i-węzła, które mogą być ustawione tą komendą, może zostać wyświetlona za pomocą: set_inode_field -l.
Modyfikuje dane ochrony przed wielokrotnym montowaniem (ang. multiple-mount protection - mmp) tak, że pole mmp pole, ma wartość wartość. Lista poprawnych pól mmp, które mogą być ustawione tą komendą, może zostać wyświetlona za pomocą: set_mmp_value -l.
Ustawia pole superbloku pole na wartość wartość. Wszystkie prawidłowe pola superbloku, które mogą być ustawione tą komendą, mogą zostać wyświetlone za pomocą: set_super_value -l
Wyświetla zawartość superbloku i deskryptorów grup bloków. Jeżeli podana jest flaga -h, wypisywana jest tylko zawartość superbloku.
Wyświetla zawartość struktury i-węzła o nazwie określ-pliku.
Sprawdza, czy blok o numerze blok jest zaznaczony jako zaalokowany w mapie bitowej bloku. Jeżeli podany jest opcjonalny argument liczba, wtedy zostanie sprawdzona liczba bloków zaczynając od bloku o numerze blok.
Sprawdza, czy i-węzeł określ-pliku jest zaznaczony jako zaalokowany w mapie bitowej bloku.
Odwołuje usunięcie podanego numeru i-węzła (który musi być ujęty w nawiasy trójkątne), dzięki czemu jego bloki są oznaczane jako w użyciu i opcjonalnie dowiązuje odzyskany i-węzeł do podanej ścieżki. Po użyciu komendy undel powinno się zawsze uruchomić e2fsck, w celu odzyskania usuniętych plików.
Proszę zauważyć, że jeśli odzyskuje się dużą liczbę usuniętych plików, to dowiązywanie i-węzła do katalogu może wymagać rozwinięcia katalogu, co może spowodować alokację bloku, który był wcześniej użyty przez jeden z plików do odzyskania. Jest więc bezpieczniej odzyskać wszystkie i-węzły bez podawania ścieżki docelowej, a następnie, w kolejnym przebiegu, użyć komendy link, która dowiązuje i-węzeł do ścieżki docelowej, lub użyć e2fsck do sprawdzenia systemu plików i dowiązania wszystkich odzyskanych i-węzłów do katalogu lost+found.
Usuwa dowiązanie do i-węzła, określone przez ścieżkę. Proszę zauważyć, że nie dostosowuje to odpowiednio licznika odwołań w i-węźle.
Tworzy w systemie plików plik o nazwie plik-wyjściowy, i kopiuje do niego zawartość pliku plik-źródłowy.

ZMIENNE ŚRODOWISKA

Program debugfs zawsze przesyła w potoku wyjście niektórych komend przez program stronicujący. Są to następujące komendy: show_super_stats, list_directory, show_inode_info, list_deleted_inodes i htree_dump. Można podać określony program stronicujący za pomocą zmiennej środowiskowej DEBUGFS_PAGER lub, jeśli nie jest ustawiona, PAGER.
Proszę zauważyć, że ponieważ program stronicujący jest używany zawsze, to less(1) nie jest szczególnie dobry, ponieważ czyści ekran przed wyświetleniem wyjścia komendy i czyści ekran, po wyjściu programu stronicującego. Wielu użytkowników preferuje używanie less(1) do większości zastosowań i jest to powód, dla którego dostępna jest zmienna środowiskowa DEBUGFS_PAGER, która przesłania ogólniejszą zmienną środowiskową PAGER.

AUTOR

debugfs zostało napisane przez Theodore Ts'o <tytso@mit.edu>.

ZOBACZ TAKŻE

dumpe2fs(8), tune2fs(8), e2fsck(8), mke2fs(8)

TŁUMACZENIE

Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Wojtek Kotwica (PTM) <wkotwica@post.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 1.42.4 oryginału.

kwiecień 2012 E2fsprogs wersja 1.42.2